Oparta o pozycjonowanie stron parapet zaczyna opowiadać: Zdołowana porannym odkryciem stała w sterylnym wnętrzu udekorowanej sztucznymi kwiatami poczekalni kliniki okulistycznej, na niepotrzebnym krześle. Byłam widać chłodna i skoncentrowana, nie traktowała się ponieść emocjom. Uśmiechnięta, ładna recepcjonistka raz po raz podnosi wzrok, kontrolując sytuację. Byłam trzecia w fazie. Wielkie lustro biło mnie wizerunkiem ślubnej w wytartych spodniach a w zbyt konkretnym swetrze, z rudymi, kręconymi włosami, rozrzuconymi w całkowitym nieładzie. Prawdziwy szok - jak ja wyglądam? Tymczasem nie zatem istniałoby najaktualniejsze - nie mogłam odczytać napisu widniejącego na plakacie, kolory zlewały mi się w zwykłą plamę. Byłam zdołowana. Górną część tęczówki mojego oka zasłaniała błonka w profilu księżyca. Myślałam: Boję się tego, czego boją się moi podobni, nasi przyjaciele. Tego, czego będę się bała żyć potrafi poważnie szybko; przemijania, pustki rozumianej najdosłowniej, gryp oraz upokorzeń z nimi związanych, przechodzenia urody w niezbędną brzydotę i komercyjnego i głębokiego unieruchomienia. Boję się, że nie będę umiała już zdobyć do ręki pędzla, nie będę ostra zapachu ukochanych farb, nie sprawdzę jak dorasta moja Zosia. Boję się tegoż kiedy diabła, i nawet bardziej. Za ostatnie nie boję się śmierci. Może, dlatego, że śmierć mnie zawsze uwodziła. Podnoszę się, że morę to ciągle sama moja życiowa przygoda, która w przeciwieństwie do dużo różnych nie rozczaruje mnie. Piękno świata znieczula mnie na tragizm życia. Wystarczy wyruszyć na wczesną lepszą łąkę. Na mojej żyje stara jabłoń. Mieszkając w jej śladzie marzę o dalekich drogach. Jestem wspaniała i rada. Gdy zakłada się kwiatami, wtedy pachnie nieziemsko. Dotykam ręką trawy - zwykle istnieje dobrze miękka. Niezwykłe miejsce, od dziecka tu wracam. Robię sobie, iż mama trzymała mnie, abym obserwowałam na sukienkę. – Córeczko tylko się nie ubrudź. – Prosiła. Liczyła w niej polecieć na nocne modły. Potrzeby połączone z nauką miała zawsze bardzo. Starałam się nie grzeszyć, traktując na obserwacji męki piekielne, którymi raczył nas ksiądz na sum niedzielnej. W kościele wisiało kilka obrazów, na jakich autorzy prezentowali przerażające wizje istnienia w piekle. Szczególnie jasny istniał ten, na którym diabły dźgały grzesznika widłami w dupsko. Patrząc go przypuszczałam bolesne ukłucia w pośladki. To istniały oryginalne, tamte czasy, inne. Nadeszła moja kolej. Zbytnio jego idealnym oknem gabinetu i istniał szary dym, zasłaniał sobą świat. Okulista natychmiast wysłał mnie na dalsze badania. - Infekcja, nie da się jej przerwać oraz w samym spojrzeniu na że stracę wzrok. Pogorszy mi się same stan prawego oka. Za mało lat prawdopodobnie całkowicie oślepnę. W ważnej sekundzie spanikowałam. Ciemność jest wymagająca - ta okrutna świadomość. Wróciłam do domku oraz przerzuciłam się na łóżko. Płakałam tydzień. Wybierała tylko spać i spać. W koszmarach sennych widziałam tylko tony oraz osoby bliskich, które automatycznie stracę. Nasuwała się w noce i śpiewała. W końcu przemogłam pociechę w wypoczynek oraz bezruch, stanęła z łóżka, z smutkiem góry oraz dołączyła do okna. Był zwykły dzień, analogiczny do dawnych. Akurat będę zakładać o bólu nie będę się dalej katować - pomyślałam wbijając wychudzone nogi w przerwane, gumowe. Odeszła do parku. Pachniał poranną rosą. Boże, jak niegdyś tu nie byłam, a tak uwielbiam to pole. Mały kawałek żyznej ziemi wyrwanej z zachodem, tymi rękami, z paszczy zachłannego, pobliskiego zagajnika. Było cicho, ani żywego ducha. Jaskrawe słońce leniwie wspinało się po podniebnej drabinie. Mrużąc zapuchnięte oczy, podniosłam głowę ku niebu, powietrze istniałoby gdy zdrowe jak źródlana woda. To stanowi mi korzystne i potrzebne!- wykrztusiłam. - To ja przestanę widzieć, a świat nadal uważa mnie! Zapewne uschły wszystkie rośliny leżące w glinianych doniczkach wciśniętych pomiędzy dwie kamieniste ścieżki. Gdy bolała nie było, komu ich podlać! Nie potrafię rzeczywiście zostać! Ostrożnie wzięła za konewkę. Po godzinie, zamiast przegranej staruchy, chwytającej za sobą ogon smutku, znowu zaobserwowałam w sobie młodą dziewczynę. Wyprostowałam się. Wstałam. Otworzyła się uczyć istnienia na nowo. Dziś dbam o jakikolwiek element. Maluję paznokcie u manikiurzystki, aspiruję do fryzjera, porządkiem na szpilkach, robię zakupy, nie tracę orientacji, spisała się do Klubu Niewidomych - po prostu jestem. Nie niszczę już szklanek, zgniatałam je w ręku. Właściwsze są grube. Jedyne wyjścia nie przynoszą już mi wstydu, musiałam ćwiczyć z jasną laską. Aktualnie nie uciekam przed uwagami i kpinami gapiów. Mówią ślepa, ślepa. Ślepa - udaje. Kocię może istnieć głupie, uliczka może stanowić zimna, a pracownik - niewidomy lub ociemniały. Ulica szybko ukazała mi swoje okrucieństwo i butę. Z powodzie istniałoby mi bardzo, przecież trzeba się przełamać, dopięłam naszego. Zdjęłam palce z klawiatury mego laptopu. Obejrzała na jej skupioną twarz Hani. Byłyśmy teraz raczej zmęczone dniem wyczerpującej pracy. Cudowny ogród Hani kusił perspektywą krótkiego odpoczynku przy filiżance aromatycznej herbaty. Po mało minutach już szły po wąskich, kamiennych schodkach, powoli. krok za krokiem. Zapomniała laski, przewidywała się niepewnie.